ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Όταν λέμε κοινωνικοποίηση, εννοούμε τη διαδικασία κατά την οποία το παιδί φεύγει από το οικογενειακό περιβάλλον και εισέρχεται στο ευρύτερο κοινωνικό ξεκινώντας από το σχολείο και περνώντας μέσα από στάδια ώστε να την κατακτήσει.
Αυτά τα στάδια κατάκτησης της κοινωνικοποίησης είναι διαφορετικά για κάθε παιδί και εξαρτώνται από την προσωπικότητα του σε συνδυασμό βέβαια και με άλλους παράγοντες που αφορούν:
-στις οικογενειακές αντιλήψεις και παραστάσεις που φέρει το οικογενειακό περιβάλλον και ως εκ τούτου έχουν περαστεί και στο παιδί
-στον κοινωνικό περίγυρο που το περιβάλει, συγγενείς και φίλους
-στην προηγούμενη σχολική του εμπειρία( ένας παιδικός σταθμός)
-στην καλή προετοιμασία που έχουν κάνει οι γονείς από το σπίτι ώστε να μπορεί σχετικά εύκολα να τους αποχωριστεί και να ενσωματωθεί ομαλά στην ομάδα της τάξης του και του σχολικού περιβάλλοντος γενικότερα.
Έτσι θα συσχετιστεί με τους συμμαθητές του, θα μάθει να παίζει με αυτούς, μπορεί και να διαπληκτίζεται ,να διεκδικεί, αλλά η διεκδίκηση αυτή θα γίνει με κανόνες που ο εκπαιδευτικός θα φροντίσει να διδάξει στα παιδιά ώστε αυτή η περιβόητη κατάκτηση της κοινωνικοποίησης να γίνει όσο το δυνατόν ομαλότερα. Στη φάση αυτή της προσαρμογής στο σχολικό περιβάλλον χρειάζεται υπομονή απ? όλους μας(γονείς, εκπαιδευτικούς, παιδιά), ώστε να έχουμε σύντομα το αίσθημα της ασφάλειας στο σχολείο αλλά και την εμπιστοσύνη που πρέπει να δείξουν ειδικά οι γονείς στην εμπειρία των εκπαιδευτικών και στις οδηγίες που τακτικά σας δίνουν σχετικά με το Ά διάστημα που φέρνουν τα βλαστάρια τους στο νηπιαγωγείο.
Στη φάση αυτή υπάρχουν περιπτώσεις παιδιών που αργούν να αποδεχτούν τη νέα τους καθημερινότητα, κλαίνε, βρίσκουν δικαιολογίες για να τραβήξουν την προσοχή των γονέων τους ώστε να τους πάρουν στην αγκαλιά τους και να ξαναγυρίσουν στο σπίτι και στο οικογενειακό περιβάλλον που ως τώρα γνωρίζουν. Φράσεις του τύπου «δε με παίζουν, με κοροϊδεύουν, με πονάει η κοιλιά μου», κλάματα που επαναλαμβάνονται ή συμπεριφορές όπως είναι η άρνηση για φαγητό, η κατακράτηση ούρων και το βρέξιμο του παντελονιού είναι απολύτως συνηθισμένα και φυσιολογικά και δεν πρέπει να τρομάζουν τους γονείς.
Ακόμη, μικροατυχήματα, όπως τσουγκρίσματα κατά το τρέξιμο στην αυλή, συγκρούσεις με φίλους ή χτυπήματα και γρατσουνιές δεν θα πρέπει να μεγαλοποιούνται γιατί το παιδί θα αργήσει να ανεξαρτητοποιηθεί καθώς σε κάθε δυσκολία θα ζητάει από το γονιό να διαλευκάνει ή να ζητήσει αυτός εξηγήσεις από συμμαθητές του, που συγκρούστηκε μαζί τους κατά την ώρα του παιχνιδιού για το λογαριασμό του.
Διδάσκουμε λοιπόν στο παιδί να κουβεντιάζει με τη δασκάλα και το φίλο του το πρόβλημά και έτσι εξωτερικεύουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας για ότι μας απασχολεί. Η θέση του γονιού σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να είναι:θα ήταν καλό να το κουβεντιάσεις με τη δασκάλα σου και να το λύσετε μαζί μ? εκείνη και το φίλο σου. Σε κάθε δύσκολη κατάσταση που πρέπει να ξεπεραστεί στην τάξη και όταν ο εκπαιδευτικός κρίνει απαραίτητο για να προφυλάξει το παιδί από μία επιθετική συμπεριφορά π.χ.(φτύσιμο, γρατσούνισμα, λεκτική προσβολή, δάγκωμα) αφού οι λεκτικές οδηγίες δεν έχουν αποτέλεσμα κι ο διάλογος δε φέρνει καρπούς, απομακρύνουμε το παιδί από το σημείο της κρίσης και του ζητούμε να παραμείνει στην καρέκλα της ηρεμίας ώστε να εκτονώσουμε την κρίση. Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρησιμοποιούμε τη λέξη τιμωρία(συστήνουμε δε και στους γονείς να την αποφεύγουν) παρόλο που πολλά παιδιά φροντίζουν γνωρίζοντας από το περιβάλλον τους τη λέξη αυτή, να τη χρησιμοποιούν και να τρομάζουν τους άλλους που δεν την συμπεριλαμβάνουν στο λεξιλόγιό τους. Η συζήτηση για τις πράξεις και τα λόγια που πληγώνουν και τις συνέπειες που έχουν στους κοντινούς μας ανθρώπους βοηθάει περισσότερο απ το να πούμε στον άλλο είσαι τιμωρία. Χώρια που αυτό στα μάτια ενός παιδιού αποκτάει ανυπολόγιστη σημασία.
Ένα τελευταίο και καθόλου υπολειπόμενης αξίας είναι κάτι που θα πρέπει να αποφεύγουν όλοι οι γονείς για το καλό των παιδιών τους. Αυτό είναι η τάση που έχουμε να συγκρίνουμε την πρόοδο του παιδιού μας με του γείτονα ή του οικογενειακού μας φίλου παραγνωρίζοντας το γεγονός ότι στο δημόσιο νηπιαγωγείο φοιτούν κοινά, νήπια και π/νήπια που μπορεί να έχουν και 2 ολόκληρα χρόνια διαφορά.